بخشی از متن مقاله بررسي جايگاه فقهي - ادبي حرف (واو) در آي? 121 سور? انعام :
تعداد صفحات :33
علمای دانش نحو معانی سه‌گان حال, استیناف یا عطف را برای حرف «واو» در آیه «لاتَأْکُلُوا مِمّا لَمْ یُذْکَرِ اسْمُ اللّهِ عَلَیْهِ وَ إِنَّهُ لَفِسْقٌ» (انعام: 121) محتمل دانسته‌اند که البته ناهمگونی این نظریات, تبیین معنوی آی شریفه را دچار چالش کرده است. بر این اساس نوشتار حاضر به روش توصیفی - تحلیلی به معناشناسی حرف «واو» در این آی شریفه اختصاص یافته است و به این نتیجه رسیده‌ایم که ضمیر در جمل «وَ إِنَّهُ لَفِسْقٌ» به «أکل» مستفاد از فعل «لاتأکُلُوا» یا به «عَدَمُ الذِّکر» که برگرفته از «لَم یُذکَر» است, رجوع می‌کند. بنابراین آی شریفه در صدد نهی از خوردن ذبیح موصوف به فسق نیست, بلکه در مقام تبیین یکی از مصادیق فسق است. واژ «فسق» در آی مورد بحث نیز به‌معنای خارج شدن ذبیحه از حلیت است که در حقیقت جمل «وَ إِنَّهُ لَفِسْقٌ» دلیل حرام بودن ذبیحه‌ای را بیان می‌کند که نام خداوند بر آن برده نشده است؛ زیرا آن فسق و خروج از بندگی خداوند است و این مفهوم تنها با معنای عاطفه یا استیناف همخوانی دارد, نه حالیه بودن.