بخشی از متن مقاله کفش‌هاي موسي و کشف‌هاي عارفان :
تعداد صفحات :28
بسیاری از مضامین قرآنی که به شعر فارسی راه یافته است, تنها در بردارنده ترجمان الفاظ و ظواهر قرآنی نیست بلکه شاعران عارف معمولاً دریافت تفسیری و گاه تأویلی مفسران را نیز به جامه شعر درآورده‌اند. خطاب الهی «فاخلع نعلیک» به حضرت موسی(ع) در سوره طه, از تعابیری است که توجّه بسیاری از شاعران اهل طریقت را به خود جلب کرده است. آنان نیز همچون مفسران عارف, برداشت‌هایی کاملاً عرفانی از این آیه داشته و با تعابیر گوناگون, همان اندیشه‌ها را به گونه‌ای رساتر و تأثیرگذارتر بازتاب داده‌اند. در این مقاله پس از طرح مختصر داستان دیدار و گفتگوی موسی(ع) با خداوند در وادی ایمن و ذکر پیشینه این داستان, روا بودن تأویل چنین عباراتی, از دیدگاه امام محمد غزالی بررسی شده است, آنگاه با ذکر نمونه‌هایی از سنایی, عطار و مولوی, دریافت‌های شعری ایشان با اندیشه‌های تأویلی ابوعبدالرحمن سُلمی مقایسه شده است. در بخش دیگر این مقاله, خواننده می‌تواند برخی از مضمون‌یابی‌های شاعران پارسی‌گو را از این تعبیر قرآنی مشاهده و در پایان, تأویل ویژه‌ای را که ملاصدرای شیرازی در یکی از مثنوی‌های خود از «خلع نعلین» ارائه داده, مطالعه کند.